مقایسۀ QTc ورزشکاران مرد نخبه، باشگاهی و مبتدی در حالت استراحت و ورزش وامانده‌ساز

از علل مرگ ناگهانی در ورزش طولانی بودن مرحلۀ استراحت قلبی است. هدف از این تحقیق مقایسۀ QTc از الکتروکاردیوگراف ورزشکاران مرد نخبه، باشگاهی و مبتدی است. نمونۀ آماری پژوهش 7 ورزشکار مرد قایقران تیم ملی کانو، 10 فوتبالیست مرد باشگاه نیروی زمینی و 10 دانشجوی غیر تربیت بدنی مرد بودند. میانگین و انحراف معیار 27 ورزشکار شامل گروه نخبه: سن 43/2 ± 42/22 سال، قد 29/4 ± 14/182سانتی‌متر، وزن 16/6 ± 28/81 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدنی 13/2 ± 53/24؛ گروه باشگاهی: سن 48/0± 30/20 سال، قد 27/4 ± 5/177سانتی‌متر، وزن 44/6 ± 6/71 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدنی 47/1 ± 69/22؛ و گروه مبتدی: سن 93/1 ± 20/20 سال، 71/4 ± 4/176 سانتی‌متر، وزن 5/7 ± 92/70 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدنی 13/2 ± 77/22 بود. کلیۀ آزمودنی‌ها در آزمون بروس تا مرحلۀ واماندگی شرکت کردند. با استفاده از دستگاه الکتروکاردیوگرام ورزشی پیش و پس از آزمون بروس، الکتروکاردیوگراف آنها ثبت شد. پس از محاسبۀ فاصلۀ زمانی QTc، نتایج با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس چندعاملی و آزمون تعقیبی شفه استخراج شد. نتایج نشان داد که فاصلۀ زمانی QTc در هر دو مرحلۀ استراحت و واماندگی در سه گروه تفاوت معنا‌دار دارد (001/0> P). همچنین فاصلۀ زمانی QTc در دو مرحلۀ استراحت (001/0> P) و واماندگی (01/0> P) با افزایش سطح ورزشکاری از مبتدی به نخبه افزایش معنا‌داری را نشان داد. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که احتمالاً ورزش و سطح آمادگی جسمانی می‌تواند موجب افزایش دپولاریزاسیون و رپولاریزاسیون بطن و عملکرد قلب شود.